Exploring the Aspects of Logic of Speech in Abdolvahab Bayati's Poem based on the Bakhtin's Theory of Dialogical Principle

Document Type : research article

Authors

• Abolhassan Amin Moghaddasi ¹
• Mahdieh Gheysari ²

¹ Professor in Arabic Language and Literature, University of Tehran, Tehran, Iran

² PhD in Arabic Language and Literature, University of Tehran, Tehran, Iran

https://doi.org/10.22067/jallv12.i2.2101-1012

Abstract

Abstract
Dialogical principle is a theory proposed by Mikhail Bakhtin in the twentieth century. He believed that language has a social feature, and dialogue is one of its prominent features; because the polyphonies in a text will only be achieved through dialogue. Although Bakhtin believed that poetry lacked the Dialogical principle, Abdul Wahab Bayati, from among modernist Arab poets, succeeded to make a Sufi character in his poems and revive dialogue and polyphony in his poems. The questions posed were how this polyphony is going to be shown in the poetry of Abdolvahab Bayati while the Bakhtin’s theory believes in a monologue in the poetry. Secondly, in using the Sufi character, what techniques does he use to bring his words closer to the logic of Sufi speech? The masking technique can turn the text into a conversational and polyphonic text and revive intertextuality. Therefore, it is necessary to examine the aspects of logic of speech from Bakhtin's theory of the dialogical principle. This article is based on Bakhtin's theory of Dialogical principle. It shows through a descriptive-analytical method that Bayati uses such techniques as persuasion, double-voiced and rhetorical propositions (questioning, commanding, and addressing) while reviving different voices and showing that the logic of speech in the technique of persuasion, where the shifting roles (between the speaker and the audience) takes place, or it becomes difficult to identify the instance, is very close to Sufi language and breaks like Sufi’s logic of speech. 
 

The dialogue logic is a theory proposed by Mikhail Bakhtin in the twentieth century. He believed that language has a social feature and dialogue is one of its prominent features; because the polyphonies in a text will only be achieved through dialogue. Although Bakhtin believed that poetry lacked the logic of dialogue, Abdul Wahab Bayati, from among modernist Arab poets, succeeded to invites a Sufi character in his poems and revives dialogue and polyphony in his poems. Now the research question is that how this polyphony is to be shown in the poetry of Abdolvahab Bayati while the Bakhtin theory believes in monologue in the poetry? Secondly, in using Sufi character, what techniques does he use to bring his words closer to the logic of Sufi speech? The mask technique has the capacity to turn the text into a conversational and polyphonic text and to revive intertextuality in text. Therefore, it is necessary to examine the aspects of speech logic from Bakhtin's theory of dialogue logic. This article is based on Bakhtin's theory of dialogue logic and shows it in a descriptive-analytical that Bayati uses the technique of persuasion and techniques such as double-voiced' rhetorical propositions (question, command and call), while reviving different voices and showing that the logic of speech in the technique of persuasion, where the shifting of the roles (between the speaker and the audience) takes place or it becomes difficult to identify the instance, is very close to Sufi language and breaks like Sufi speech logic

Keywords

• Modern Arabic Poetry
• Dialogical principle
• Persuasion Technique
• Bayati
• Bakhtin

References

1. احمدی، بابک.(1378). ساختار و تأویل متن. تهران.: مرکز.
2. ابن فارس، احمد.(1404). معجم مقاییس اللغة. ، قم: مکتب الاعلام الاسلامی
3. اسماعیل، عزالدین.( 1967).الشعر العربی المعاصر...قضایاه و ظواهره الفنیة و المعنویة. قاهره: دارالکاتب العربی.
4. باختین، میخائیل.(1380). سودای مکالمه خنده آزادی. ترجمه محمد جعفر پاینده. تهران:  چشمه.
5. بدوی، عبدالرحمن.(1978). مقدمه شطحیات الصوفیة. کویت: وکالة المطبوعات.
6. بقلی شیرازی، روزبهان.(1360). شرح شطحیات. به اهتمام هانری کربن. تهران: انجمن ایرانشناسی فرانسه در تهران.
7. بسطامی، ابویزید.(2004). المجموعة الصوفیة الکاملة، به تحقیق قاسم محمد عباس. دمشق: دار المدی.
8. بنعمارة، محمد.(2000). الصوفیة فی الشعر المغربی المعاصر.الدار البیضاء .
9. بیاتی، عبدالوهاب.(1990).الدیوان. بیروت: دارالعودة
10. ______________.(1972). تجربتی الشعریة، بیروت: دارالعودة
11. ____________(1993) کنت أشکو إلی الحجر. بیروت:الموسسه العربیة للدراسات و النشر
12. . پورنامداریان، تقی(1384). در سایه آفتاب، شعر فارسی و ساخت شکنی در شعر مولوی.تهران: نشر سخن
13. تودوروف، تزوتان(1377). منطق گفتگویی. ترجمه داریوش کریمی. تهران: مرکز.
14. حداد، علی. (1986). أثر التراث فی الشعر العراقی الحدیث. بغداد:دارالشؤن الثقافیة العامة.
15. حلاج، حسین بن منصور.(1343). دیوان اشعار. تهران: انتشارات کتابخانه سنائی
16. سهلگی، محمد بن علی.(1383). دفتر روشنایی، از میراث عرفانی بایزید بسطامی. ترجمه محمدرضا شفیعی کدکنی.تهران: سخن.
17. صبحی، محیی الدین(1988). الرؤیا فی شعر البیاتی.بغداد: دار الشؤون الثقافیة العامة.
18. عباس، احسان.(1978). اتجاهات الشعر العربی المعاصر. عالم المعرفة.
19. عشری زائد، علی.(1997).استدعاء الشخصیات التراثیة فی الشعر العربی المعاصر.قاهره: دار الفکر العربی.
20. عطار، محمد بن ابراهیم.(1388). الهی نامه، مقدمه، تصحیح و تعلیقات از محمدرضا شفیعی کدکنی. چاپ پنجم، تهران: سخن.
21. غلامحسین زاده، غریب رضا ،غلام پور، نگار.(1387). میخائیل باختین، تهران: روزگار
22. کندی، محمد علی.(2003). الرمز و القناع فی الشعر العربی الحدیث.بیروت: دار الکتاب الجدید المتحدة.
23. صالح، مدنی.(1986).هذا هو البیاتی.بغداد: دارالشؤون الثقافیة العامة.
24. نویا، پل.(1373). تفسیر قرآنی و زبان عرفانی.ترجمه اسماعیل سعادت.تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
25. هارلند، ریچارد.(1381).در آمدی تاریخی بر نظریه ادبی از افلاطون تا بارت. ترجمه علی معصومی و همکاران.چاپ دوم. تهران: چشمه.
26. یاکوبسن، رومن.(1373). باختین، پیشگام زبان شناسی اجتماعی. ترجمه محمد پوینده.تهران: آرست.
27. پژوهنده، لیلا.«فلسفه و شرایط گفتگو از چشم انداز مولوی با نگاهی تطبیقی به آرای باختین و بوبر»، مقالات و بررسی ها، دفتر77(2) ، صص11-34.
28. پورنامدریان، تقی. «منطق گفتگو و غزل عرفانی»، مطالعات عرفانی، شماره سوم بهار و تابستان85 صفحات 15-30.
29. چاپاری، جواد(1395). پایان نامه «تحلیل گفتگومندی داستان سیاوش(شاهنامه) و سیاوش خوانی(بیضایی) با تکیه بر آراء باختین».کارشناسی ارشد.دانشگاه هنر تهران.