فائزه عرب یوسف آبادی؛ سمیرا بامشکی
چکیده
مقامه، گونه‌ای از روایت است که با استفاده از نثری فنّی، غالباً به استغاثۀ گدایان و سؤال نیازمندان و ادیبان حیله‌گر می‌پردازد. پیکارسک نیز گونه ای از روایت است که به بیان حوادثی می پردازد که برای افراد فرودست اجتماع و بزهکارانی که در تنازع دائم برای بقا هستند، اتفاق می افتد. هدف در این مقاله، شناسایی و کشف ویژگی های مشترک گونه‌های ...
بیشتر
مقامه، گونه‌ای از روایت است که با استفاده از نثری فنّی، غالباً به استغاثۀ گدایان و سؤال نیازمندان و ادیبان حیله‌گر می‌پردازد. پیکارسک نیز گونه ای از روایت است که به بیان حوادثی می پردازد که برای افراد فرودست اجتماع و بزهکارانی که در تنازع دائم برای بقا هستند، اتفاق می افتد. هدف در این مقاله، شناسایی و کشف ویژگی های مشترک گونه‌های مقامه و پیکارسک در راستای اثبات تأثیرپذیری پیکارسک از مقامه است. برای رسیدن به هدف مورد نظر به مطالعه و جستجو در منابع پرداختیم و با روش توصیفی و مقایسهای، اطّلاعات به دست آمده را تجزیهوتحلیل کردیم و به این نتیجه رسیدیم که با استناد به ویژگی-های مشترک این دو گونۀ ادبی (در بخشهای پیرنگ، دیدگاه روایی و کانونیسازی، قهرمان ضدّ قهرمان، وجه داستان و استفاده از نثری شاعرانه و سرشار از اصطلاحات علمی و ادبی و بازی های زبانی) پیکارسک، گونۀ تکامل یافته و بومی شدۀ مقامات عربی در اسپانیا و پسازآن در میان دیگر ملل است.
روح‌الله نصیری
چکیده
آثار ادبی، به ویژه ادبیات داستانی، از جمله منابع گوناگونی است که در هنر تئاتر به منظور نگارش نمایشنامه مورداستفاده قرار می‌گیرد.. این آثار، در اغلب موارد، تمام خصوصیاتِ یک داستان تئاتری خوب را دارند. «طرح» یک نمایشنامه می‌تواند با یکی از این سه منبع آغاز شود: 1- «درون مایه»ای که بتوان به تصویر کشید؛ 2- «دست‌مایه»ای که بتوان بسط ...
بیشتر
آثار ادبی، به ویژه ادبیات داستانی، از جمله منابع گوناگونی است که در هنر تئاتر به منظور نگارش نمایشنامه مورداستفاده قرار می‌گیرد.. این آثار، در اغلب موارد، تمام خصوصیاتِ یک داستان تئاتری خوب را دارند. «طرح» یک نمایشنامه می‌تواند با یکی از این سه منبع آغاز شود: 1- «درون مایه»ای که بتوان به تصویر کشید؛ 2- «دست‌مایه»ای که بتوان بسط داد؛ 3- «شخصیت»هایی که به‌صورت دراماتیک درگیر شوند. در این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی درصدد بررسی طرح نمایشی و معیارهای دراماتیزه شدن در سه مقامه از مقامات حریری هستیم. دراماتیزه کردن یک قصه به معنی استفاده از ویژگی‌های بالقوه نمایشی آن، ازبین بردن کاستی‌های اثر و بازنویسی داستان به صورت مناسب با موقعیت جدید است.
مقامات حریری (495-504هـ . ق.) مشتمل بر پنجاه حکایت درام گونه است، حکایت هایی کوتاه با درون مایه و موضوع واحد که با استمداد از واقعیت های جامعه و با ترسیم شخصیت های خیالی و با استفاده از گفت وگوهای شبه نمایشی به رشته تحریر درآمده است.
با بررسی سه مقامه از مقامات حریری، مشخص می شود که آن ها دارای درون‌مایه، دست‌مایه، موقعیت و شخصیت دراماتیک هستند و بین شخصیت های این مقامه ها مجادله و کشمکشی دراماتیک درجریان است. طرح‌های نمایشی این مقامه ها می‌توانند برای نمایشنامه‌نویسی یا ساخت نمایش مورد استفاده درام‌نویسان قرار گیرند. برای دراماتیزه کردن مقامه ها باید درون‌مایه‌ای مطابق با سلیقه مخاطبان امروزی از آن-ها اقتباس کرد و در طرح و موقعیتی جدید آن ها را به‌گونه ای نمایشی بازنویسی نمود، زیرا هدفْ افزودن چیزی به گذشته است، نه تکرار آن.
